جلوگیری از چاقی در افراد مبتلا به دیابت نوع 1 کاری دشوار است اما غیرممکن نیست

اولاکتبر 2021 - افراد مبتلا به دیابت نوع 1، به دلیل عدم تولید یا تولید بسیار کم انسولین توسط لوزالمعده، باید از تزریق انسولین جایگزین برای کنترل قند خون خود استفاده کنند و انسولین درمانی، خطر افزایش وزن و سپس چاقی را در این افراد افزایش می دهد.

با این حال، نویسندگان در یک مرور جدید بر مقالات، که درThe Lancet Diabetes & Endocrinology  منتشر و در نشست سالانه آنلاین امسال انجمن اروپایی مطالعه دیابت (EASD) در بخشی از سمپوزیوم ویژه چاقیLancet-EASD ، ارائه گردید، گفتند: که این بیماران می توانند وزن خود را مدیریت کنند، در عین حال خواستار تحقیقات بیشتر در مورد نیازهای خاص این گروه از بیماران شدند.

پروفسورBart Van der Schueren ، یکی از نویسندگان این مقاله از بیمارستان های دانشگاهی لوون، در بلژیک، توضیح داد: چالش کسانی که امروز باT1D زندگی می کنند، کنترل همزمان قند خون و وزن است.

برای سالهای متمادی تصور می شد بیماران مبتلا بهT1D ، که حدود 10٪ موارد جهانی دیابت را تشکیل می دهند، لاغر یا دارای وزن طبیعی هستند. با این حال، افراد مبتلا بهT1D نیز مانند مردم عادی در معرض همه گیری چاقی جهانی قرار دارند، که خطر سکته قلبی، سکته مغزی و سرطان های مختلف را در بین سایر بیماریها افزایش می دهد.

در این بازنگری، محققان برخی از دلایل احتمالی خطر افزایش وزن بیماران T1Dبا انسولین درمانی، را بررسی کردند. یکی از این دلایل پتانسیل انسولین برای کمک به بدن برای حفظ کالری با بهبود کنترل قند خون است، تزریق انسولین به معنای دور زدن کبد است که منجر به غلظت بیش از حد انسولین در بافت های محیطی می شود و می تواند بر ترکیب بدن تأثیر گذاشته و منجر به تجمع چربی اضافی شود.

یک نظریه دیگر در مورد اینکه چرا انسولین درمانی باعث افزایش وزن می شود، یک چالش اصلی است که بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 هر روز با آن روبرو هستند و آن اجتناب از هیپوگلایسمی (دوره هایی از افت شدید قند خون) است. بسیاری از افراد مبتلا به T1D،قبل از فعالیت بدنی یا ورزش از "میان وعده دفاعی" استفاده می کنند تا مطمئن شوند در معرض خطر هیپوگلایسمی قرار نمی گیرند. این می تواند منجر به مصرف بیش از حد غذا، افزایش وزن و چاقی شود مانند سایر افرادی که کالری بیشتری نسبت به کالری مصرفی خود دریافت می کنند.

مطالعات مختلف به طور خاص اثرات مضر چاقی را در افراد مبتلا بهT1D ، نشان داده اند. در یک مطالعه حدود 26000 بیمار مبتلا بهT1D (میانگین سنی 33 سال؛ 45٪ زن) در ثبت ملی دیابت سوئد از 1998 تا 2012 برای خطر مرگ ناشی از بیماری های قلبی عروقی(CVD) ، رویدادهای مهمCVD ، بستری شدن در بیمارستان برای نارسایی قلبی(HF) ، و مجموع مرگ و میرها ارزیابی شدند، این مطالعه نشان داد که خطر ابتلا بهCVD ، HF، و مرگ و میر ناشی از بیماریهای قلبی عروقی با افزایش BMI افزایش می یابد و این ارتباطات در مردان بیشتر از زنان مشهود است. چاقی همچنین می تواند خطر ابتلا به بسیاری از سرطان ها و مشکلات روانی را در همه ی افراد افزایش دهد.

متأسفانه هنوز اهداف و استراتژی های خاصی در مورد مدیریت وزن افرادی که باT1D زندگی می کنند، وجود ندارد. به عنوان مثال فعالیت بدنی و بسیاری از رژیم های غذایی محدود کننده کالری امروزی می توانند بیماران را نگران هیپوگلایسمی کنند.

نویسندگان اظهار داشتند که یکی از موثرترین راهکارها برای جلوگیری از افزایش وزن در افراد مبتلا بهT1D ، ارائه آموزش های بیشتر در مورد تغذیه است. این امر به شما امکان می دهد دوز انسولین را با تقلید از غلظتهای فیزیولوژیکی تنظیم کنید این کار سبب می شود انسولین با حداکثر بازدهی مورد استفاده قرار گیرد. با این وجود، منابع لازم برای ارائه چنین آموزشهایی در بسیاری از سیستمهای بهداشتی وجود ندارد.

نویسندگان همچنین استفاده از درمان های کمکی (اضافی) را در مدیریت وزن در بیماران مبتلا بهT1D مرور کردند. مطالعات نشان داده اند که داروهای معمول درمان دیابت نوع 2، مانند متفورمین و دسته های بسیار جدیدتری از داروها مانند آگونیست های گیرنده پپتید 1 شبه گلوکاگون (از جمله لیراگلوتید) و مهار کننده های پروتئین ترانسپورتر 2 سدیمگلوکز (SGLT2)، همگی باعث کاهش وزن در بیماران مبتلا بهدیابت نوع 1، می شوند. همچنین پراملینتاید، یک آنالوگ مصنوعی آمیلین انسانی (ترشح شده با انسولین) که تخلیه معده را به تأخیر می اندازد، ترشح گلوکاگون را سرکوب می کند و مصرف غذا را کاهش می دهد، مورد بحث و بررسی است. با این حال، این درمان های دارویی می توانند با عوارض جانبی همراه باشند که باید در نظر گرفته شوند.

جراحی چاقی نیز در این بازنگری مورد بررسی قرار گرفت، و در حالی که این روش عوارض چاقی را در بیماران مبتلا بهT1D (مانند بیماری های قلبی عروقی یا مرگ) به میزان زیادی کاهش می دهد، اما می تواند خطر هیپوگلایسمی و سوء مصرف مواد را نیز افزایش دهد. در حالی که نتایج کلی دلگرم کننده است، آزمایشات بزرگتری بر روی بیماران مبتلا بهT1D ، مورد نیاز است.

نویسندگان همچنین خواهان تحقیقات بیشتر برای درک بهتر شیوع دقیق تجمع غیرطبیعی و/یا بیش از حد چربی در بدن افراد مبتلا به دیابت نوع 1، - که در نهایت منجر به اضافه وزن و چاقی می شود-، شدند و بر بررسی تفاوت آن را با جمعیت عادی و علت این تفاوت در صورت وجود، تاکید کردند.

آنها گفتند: درمان ها و فناوری­های جدید نه تنها باید با تمرکز بر بهبود کنترل قند خون، بلکه باید با تمرکز بر سهولت مدیریت وزن در افرادی که با T1D زندگی می کنند، ارائه شوند. توسعه انسولین های جدید که کبد را بهتر مورد هدف قرار می دهند، امیدوار کننده است، اما آموزش و حمایت بهتر از افراد مبتلا به T1D در مورد تطبیق دوز انسولین با مصرف غذا و ورزش می تواند به کنترل وزن این بیماران کمک زیادی کند.

آنها افزودند: درمانهای جانبی که می تواند کنترل قند خون را از طریق مسیرهای مستقل از انسولین بهبود بخشند، نیز باید بیشتر مورد بررسی قرار گیرند. تحقیقات بیشتری برای ارزیابی میزان دقیق آثار منفی بر سلامت کلی افرادی که از اضافه وزن یا چاقی و T1Dرنج می برند، ضروری است. شواهد موجود نشان می دهد که افزایش وزن ناخواسته دلیلی برای نگرانی هنگام درمان افراد مبتلا به T1D است، اما داده های بهتر می تواند به رفع این نگرانی و مدیریت وزن این بیماران کمک کند.

منبع:

https://medicalxpress.com/news/2021-10-weight-obesity-people-diabetes-difficult.html